Nee, ik doe er niet aan mee!

Hier gaat het om:

505 mensen die ik volg, 589 die mij volgen. Dat is een positieve ratio en daar moet ik toch gelukkig mee zijn, niet? Blij, rondhossend, druk iedereen knuffelend die mijn pad kruist, digitaal of ‘out there’. Ach, kom, zoveel zegt het ook allemaal niet.

Ons digitaal Vlaamse land gonst nog na van het geval Verstrepen, de virtuele messen worden nog maar eens geslepen. Maar wie heeft nu gelijk? Of moeten we ons beroepen op de ouders, die ons medelijden verdienen? Zij nemen er vrede mee dus moeten wij dat ook doen. En dat is een levensvatbaar standpunt.

Waar ik echter niet mee instem, is de snelheid waarmee de boodschap verspreid moest worden, alsof de parasiet ontdekt was en manu militari uitgeroeid diende te worden. Moraal en zede als codewoorden in een digitaal slot, met talloze gate keepers. En daar zijn we trots op. Dat houden we graag in stand. Dat ben ik mijn 589 volgers verplicht.

In digitale communicatie zit steeds een eenvoudige lijn, in dit geval: ICQ – MSN – Twitter. Ontken maar eens dat een leeuwendeel van de gebruikers Twitter als vervanger voor MSN gebruikt. Ik ook, laat dat duidelijk zijn. Het is snel, multi-directioneel en ik heb de keuze om te volgen wie ik wil. Ik spui en communiceer, zoals het in de boekjes staat.

Maar ik heb nooit begrepen om Twitter enkel als push-kanaal te gebruiken: ik spui, jij leest, ik negeer jouw reactie. Hoe meer ik vertoef op Twitter, hoe vaker ik dat merk: “Mijn laatste woord was daarstraks, zwijg nu maar”. Mensen denken een eeuwigheid na om iets zinnigs te zeggen, iets wat catchy is en dus onmiddellijk gebruikers trekt. Reclame in een nieuwe vorm, denk ik dan. ‘Lees mij, want ik ben een influencer!’ Daar word ik dan zo moe van …

Ik word betaald om beslissingen in een vingerknip te nemen. Bots ik dan met mijn hoofd tegen de muur? Ach, fix it en move on, je hebt tenminste beslist. Op het moment zelf, hop, onmiddellijk. Niet teveel nadenken wat de omgeving wel niet van mij zou denken. Maar wel ‘getting things done’, als een essentieel antwoord. Geen wikken of wegen van zou, kan, mag, welles-nietes maar doorgaan en leren, begrijpen en interpreteren. Dat mis ik op Twitter, ik mis te vaak het impulsieve waar ik wel van hou. Het is allemaal zo doordacht, zo geregisseerd, zo … anti-digitaal.

Kom eens uit uw kot en duw die huisjes om. Zo heilig zijn ze echt niet …